De Unique metalique stukken aardewerk van de PZH verdienen best wel wat aandacht omdat het echt een andere lijn plateel betreft dan voorheen.
Over de afgelopen 50 of zo jaar was er een trend ontstaan om het aardewerk steeds maar weer vlugger te produceren en dus op die manier het goedkoper te maken voor de consument. Dit was echter niet het geval voor de Unique Metalique stukken, die vroegen juist meer aandacht en dus meer tijd voordat ze voltooid waren. Dit kwam doordat er meer handelingen nodig waren. Voordat een stuk klaar was, was het maar liefst 4 maal in de oven geweest. Tijdens de laatste ovengang werd de zuurstof toevoer afgesloten om zo de metalique tinten meer te laten uitkomen. Ook was de beschildering meer gespecialiseerd, het verf en de glazuur werd kostbaarder, waarschijnlijk door de toegevoegde metaal oxiden. Als laatste was het werk zodanig anders dat de plateelschilders nieuwe technieken moesten leren, dus niet zomaar iedereen kon ook dit soort aardewerk beschilderen.
Alles bij elkaar kosten deze stukken plateel dus veel meer om ze te produceren dan het andere plateel in die tijd. Maar het resultaat was dan wel een artikel met een heel ander uiterlijk dan voorheen.
Doordat het werk zo gespecialiseerd was,was het maar een klein groepje mensen die betrokken waren bij het maken van het Unique Metalique, dus de productie was bij lange na niet zo groot als toen rond 1925. Deze keer waren maar een klein aantal mensen opgeleid om de nieuwe benodigde technieken te gebruiken.
Experimentele versies van metallique aardewerk bestond trouwens al van voorheen; de Porceleyne fles ( van 1892 to 1914) en de PZH zelf (van rond 1925 tot 1936). Maar geen van die experimenten heeft geleid tot een commercieel product als dat van 1943 - 1953.
